Mam czas na przemyślenia i tak sobie rozprawiam.
Wszystkie moje poważniejsze wypadki narciarskie zawsze miały miejsce podczas jazdy w grupie kilkuosobowej. Co prawda momenty kiedy jeżdżę zupełnie sam są w przeważającej mniejszości, ale chciałbym wam nakreślić pewien problem.
Jak się łokiec zachowuje gdy jedzie samiusieńki?
Gdy jedzie samiusieńki to nie jedzie na pewno na pół gwizdka. Jedzie swoim rytmem, jedzie głębokim skrętem bo ćwiczy wykańczanie skrętu. Jedzie i zerka na ułożenie swoich nart, swoich rąk, nóg. Jedzie i czuje jakie ma mięśnie napięte jakie nie jaką nogę dociążoną jaką odciążoną. Jedzie i myśli o swojej jeździe i ma czas na korekcję błędów. Jedzie i co skręt wypowiada głośno swój rytm (dla patrzących z boku jest to co najmniej dziwne) raz, raz, raz, raz, raz........ Tak też łokiec jeszcze jedzie jak jeździ z REXem. I na tym koniec.
Co się dzieje jak jest nas 4-5 narciarzy o podobnych umiejętnościach i ambicjach?
Po pierwsze trzeba patrzeć na pozostałych, żeby się z nimi nie zderzyć. Bo rytm jazdy mamy wszyscy mniej więcej taki sam i wychodzi wtedy takie rozchodzenie się i schodzenie dwóch narciarzy jadących obok siebie - to jest bardzo niebezpieczne i absorbuje moją uwagę. Następną pułapką jest element rywalizacji - żaden nie chce być tym ostatnim co powoduje chwilowe przekroczenia prędkości bezpiecznej czyli takiej przy której się czujemy pewnie na nartach. Obniżenie koncentracji i mniejsza uwaga poświęcona takim składowym jak przede wszystkim podłoże a także układ naszego ciała bo cały czas część naszej uwagi zaabsorbowana jest towarzyszami jazdy. Szczerze wam powiem, że dla mnie taka jazda zawsze rodziła pewne obawy odkąd tylko pamiętam.
Wnioski z tego są takie, że jak będę jeździł na nartach to pierwszą rzeczą będzie opuszczenie grupy. To będzie o wiele bardziej bezpieczne dla mnie.
Jakie są wasze przemyślenia w tym temacie?
Pozdrawiam.

---

Jazda pojedyńczo

Zalety:



Wady:



Jazda stadna

Zalety:



Wady:



To na razie tyle, ciekaw jestem dalszych wpisów

pzdr

misal

---

Misal widzę, że rozwinąłeś wątek o kilka innych zagadnień. Twoje myśli są jak najbardziej trafne.
Ja mam taki plan, że narty i wszystko z tym dookoła zawiązane jak najbardziej razem, ale sama konkretna sytuacja zjazd z góry na dół w pojedynkę czy w grupie?
Zawsze uważałem, że przemieszczanie się na trasie narciarskiej w pojedynkę jest o wiele bezpieczniejsze. A co do pomocy podczas wypadku faktycznie gdyby znajomych przy mnie wtedy nie było to trwało by wszystko dłużej (choćby załadowanie mnie na tobogana) i późniejsza pomoc i opieka to są rzeczy bezcenne.
Jest taka opcja, że na ustalić można jakiś promień działania dla grupy, ale jazdę preferował będę indywidualną i kropka. jak coś się stanie jest telefon i ktoś z grupy gdzieś w pobliżu się znajdzie w przypadku niezbyt rozwlekłych ośrodków to nie problem. Jeżeli ośrodek jest duży można zawęzić pole działania i sukcesywnie przenosić się na inne tereny jazdy całą grupą. Ale jeszcze raz powtarzam od tej przykrej chwili, która mnie spotkała łokiec będzie starał z górki jechać sam a grupę mieć w tak zwanym zasięgu nie koniecznie wzrokowym.
Pozdrawiam.

---

Wyjazd na narty w grupie to problematyka wielowątkowa.

Jeśli chodzi o samą jazdę, to prawdą jest, że w grupie człowiek dostaje małpiego rozumu. Przecież ja jestem "debeściak" i nie może tak być, żeby ktoś jechał szybciej ode mnie. Wiele "dzwonów" widziałem kiedy dwóch kolegów jedzie na maksa, jeden w prawym, drugi w lewym skręcie. Potem nawet trudno ustalić kto w kogo walnął.

Natomiast hitem (w negatywnym tego słowa znaczeniu) był jeden zjazd z Gąsienicowej do Kuźnic, jakieś trzydzieści lat temu.

Było nas trzech.

Jeden początkujący z ambicjami - nazwijmy go A
Drugi świeżo po oblanym egzaminie na PI (nie zdał pługa) - powiedzmy B
Trzeci jeżdżący spokojnie ale znowu nie za bardzo - niech będzie C

Na nartostradzie, już poniżej Karczmiska, prowadzi B, za nim A na końcu C.
A wyprzedza B i gna w dół. Nartostrada jest tam dosyć wąska, w lesie.
B nie może być gorszy i goni za A.
Na ostrym zakręcie A nie wytrzymuje i wykłada się w poprzek nartostrady.
Zza zakrętu wylatuje na spidzie B i widzi przeszkodę.
Nie ma szans na ominięcie (z prawej i lewej las). Podciąga narty pod brodę i przelatuje nad leżącym A wydając przy tym rozpaczliwy okrzyk.

Ten okrzyk słyszy C i hamuje już przed zakrętem.

Skończyło się na rozwalonym łuku brwiowym A. B nie "nabrał wysokości" i zahaczył go piętkami nart.
W GOPR-ze w Kuźnicach zaklejają łuk brwiowy A i odsyłają go do szpitala.

Było to 13 marca 1981 roku w piątek

pzdr

misal

---

Ja także nie lubię stadnego śmigania, i jest tak jak mówicie.

---