Narty carvingowe są bardziej niebezpieczne w warunkach, w których są trudniejsze. Bajkowo i łatwo jeździ się na nich po bardzo dobrze przygotowanych trasach, najlepiej twardych i może nie tych najbardziej stromych. Narty wtedy technicznie są proste do opanowania i wiele rzeczy robią same za narciarza. Nie zapomnę tego jak ok 15 lat temu przeskoczyłem z ołówków 205 na tzw półcarvingi 184cm, narty, które wtedy wydawałyu mi się niesamowicie krótkie (ile osób dziś na stoku widujecie na takich długich deskach
) - jaka ta narta btyła łatwa i bezwysiłkowa, one same skręcały, różnica była ogromna, póżniej po 5 latach kolejny skok czyli pierwsza slalomka - ta skręcała zanim pomyślałem, to trzymanie na twardym, jaka zabawa, niemniej jakoś przestałem nagle lubić tak bardzo wypady pozatrasowe gdy nie było puchu, jazda w trudnych warunkach stała sie ciężka i męcząca, coś zyskałem, coś straciłem. Teraz po latach powoli wracam do korzeni, wydłużam narty, mniej mi zależy na taliowaniu, coraz częściej wracam do dawnej techniki, mieszam je, jeżdżę NW, ześlizg, carving w i wszystko na raz w zależności od warunków i stromości- używam technik (w miarę swoich skromnym możliwości) pragmatycznie tak by jechać bezpiecznie i skutecznie. No i wnioski w temacie po zakreśleniu tej paraboli:- popatrzcie ilu ludzi spotyka się w Alpach na naprawdę trudnych trasach, nie ma nikogo albo prawie nikogo, a ilość dobrze jeżdżących po trasach łatwiejszych jest ogromna,
- jak spada jakość jazdy średnia wraz z utrudnieniem warunków
).
.
) , natomiast kilka razy obiła mi się o uszy opinia , że są one delikatnie mówiąc "niemęskie" 
i narciarzy no i widzę gościa w średnim wieku , tak ok. 45 lat , słusznej postury , który zasuwa wzdłuż orczyka na nartach SL ( nie pamiętam już marki ) . W pewnym momencie nieumiejętnie włożył jedną z nart w skręt , ta mu zakrawędziowała , nogi mu się rozjechały i nastąpił dzwon .Jedna z nart wypięła się i jak wystrzelona z katapulty walnęła o podporę wyciągu , akurat tuż za moimi plecami 